Η επιχρύσωση είναι μια τεχνική η οποία χρησιμοποιήθηκε ευρέως από τους πρώτους αιώνες της εκκλησιαστικής ζωής
 με κύριο αντικείμενο την διακόσμηση των χειρογράφων και τα φωτοστέφανα των Αγίων στις εικόνες. Όμως καθώς μετά τον 14ο αι., άρχισε να εξελίσσεται η επίπλωση των ναών, η διαδικασία της επιχρύσωσης ανέπτυξε ιδιαίτερες τεχνικές με στόχο το εκκλησιαστικό έπιπλο.

Συνδυασμοί από ματ και γυαλιστερές επιφάνειες, γραμμικά μοτίβα, τοπική χρήση ασημιού και επιχρωματισμοί με λάκες είναι μόνο μερικές από τις ποικιλόμορφες τεχνικές που αναπτύχτηκαν ανά τους αιώνες με στόχο την αισθητική εξύψωση του εκκλησιαστικού επίπλου το οποίο από ένα απλό ξύλινο έργο τέχνης μεταμορφώνεται σε μια άπειρου κάλλους φαντασμαγορία.

Χρησιμοποιώντας υλικά προερχόμενα από διάφορα σημεία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας (όπως το αμπόλι της Αρμενίας ή το αλάβαστρο της Μπολόνιας) 
και σμίγοντάς τα με συνταγές που παραδίδονταν και τελειοποιούνταν από γενιά σε γενιά μαστόρων, εργαστήρια συγκεκριμένα και πιστοποιημένα από την κεντρική εξουσία, παρήγαγαν αριστουργήματα που εντυπωσιάζουν ακόμη και έπειτα από αιώνες.

H πολυετής εμπειρία στη συντήρηση επίχρυσων κειμηλίων της βυζαντινής τέχνης και η μακροχρόνια έρευνα & μελέτη της τεχνολογίας των υλικών, οδήγησε την ARTIS στην αναπαραγωγή της παραδοσιακής στιλβωτής επιχρύσωσης κρίνοντάς την ως την πλέον τεχνολογικά ενδεδειγμένη για την παραγωγή έργων με εξαιρετική ποιότητα, μοναδικό αισθητικό αποτέλεσμα, και δοκιμασμένη αντοχή στο χρόνο. 
 

Οι παλιές συνταγές παρασκευής των μιγμάτων, η αδιάκοπη έρευνα αγοράς για την επιλογή των κατάλληλων υλικών, αλλά κυρίως το μεράκι, η υπομονή και η αγάπη για τη δουλειά αυτή, εξασφαλίζουν εντυπωσιακά αποτελέσματα, χαρίζοντάς τους φήμη εφάμιλλη των αυθεντικών βυζαντινών έργων.